Friday, June 15, 2012

Βερσαλλία του Νότου

Στην προηγούμενη ανάρτηση εξετάσαμε την εκπληκτική βλακεία που εκστόμισε η ανατολικογερμανή όταν δηλαδή παρομοίασε το σχεδίο Μάρσαλ με τις "βοήθειες" που έχουν δοθεί στην Ελλάδα. Αν πραγματικά θέλαμε να βρούμε το ιστορικό αντίστοιχο των ελληνικών μνημονίων στην Γερμανική αφήγηση, αυτό δεν είναι άλλο από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Οι συμμαχικές δυνάμεις το Νοέμβριο του 1918 κατάφεραν να λυγίσουν την αντίσταση των Γερμανών στο Γαλλογερμανικό μέτωπο, μετά από μία αιματηρή επίθεση που διήρκεσε 100 ημέρες και οδήγησε τελικά στην ανακωχή του πρώτου παγκοσμίου. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του ΄19 οι σύμμαχοι έσυραν του ηττημένους Γερμανούς σε μία εξεφτελιστική και μοιραία -για το μέλλον της Ευρώπης- Συνθήκη. Πάμε λοιπόν να δούμε τι κοινό μπορεί να έχει  αυτή η Συνθήκη με το Ελληνικό Μνημόνιο.


Οι συμμαχικές δυνάμεις των νικητών είχαν ως βασικό σκοπό να τιμωρήσουν και να αποδυναμώσουν τους Γερμανούς. Αντίστοιχα το 2012 ο Γαλλογερμανικός άξονας που ουσιαστικά κάνει κουμάντο στη ζώνη του ευρώ, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα. Από τη μία μπορούσε να τιμωρήσει τόσο το ντόπιο κεφάλαιο, δηλαδή τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες τους, που μοίραζαν δάνεια σα να μην υπάρχει αύριο σε όλο τον Ευρωπαικό νότο και ταυτόχρονα να αναγκάσει την Ελλάδα να συμμαζέψει το χάος που είχε δημιουργήσει. Η εναλλακτική ήταν να φορτώσει την Ελλάδα με μερικά απιθανοδίς χρέος, να προφυλάξει τους αποτυχημένους τραπεζίτες, και να επιβάλλει στην Ελλάδα ένα ακραίο και σούπερ αποτυχημένο οικονομικό πρόγραμμα που το ονομάσαμε μνημόνιο. Κοινώς η εναλλακτική ήταν να μεταθέσει όλο το κόστος της απομόχλευσης (δηλαδή το κόστος της απομείωσης ρίσκου) στην Ελλάδα. Για να μην τα πολυλογώ, η Ευρωπαική αλληλεγγύη διέπρεψε για άλλη μία φορά, και οι Γαλλογερμανοί μας έβαλαν ένα υπόθετο, αφού πρώτα διάλεξαν την κουρτίνα ένα, δηλαδή να προστατέψουν τους αποτυχημένους τραπεζίτες τους. 


Φυσικά αυτό που δε σκέφτηκαν οι τιτάνες της πολιτικής που ορίζουν την Ευρώπη είναι ότι όταν φορτώνεις έναν άνθρωπο, μία εταιρεία ή μία χώρα με περισσότερο χρέος ενώ βρίσκεται ήδη υπό χρεοκοπία, απλώς μεταθέτεις τη χρεοκοπία τους για το μέλλον. Και το καλύτερο; Όταν θα έρθει αυτή η μελλοντική χρεοκοπία, θα είναι μεγαλύτερη και καταστροφικότερη. Τελοσπάντων, το ζήτημα είναι ότι οι Μερκοζύ αποφάσισαν να αναβάλλουν την αντιμετώπιση του πρόβληματός τους για το μέλλον, μεταθέτοντας όλο το κόστος των κακοδαιμονιών του ευρώ στο νότο. Αυτό το πασπάλισαν με λίγη ρατσιστική αφήγηση μιλώντας για τεμπέληδες, διεφθαρμένους και για ανάγκη τιμωρίας των δημοσιονομικά απείθαρχων γουρουνιών. Το μνημόνιο λοιπόν, όπως και η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχαν ως βασικό σκοπό να τιμωρήσουν -για διαφορετκούς λόγους- τους άτακτους και τους απείθαρχους. Το πρόβλημα είναι ότι οι σύμμαχοι το '19, και οι Γαλλογερμανοί το 2010, ξέχασαν βολικά ότι τόσο στους πολέμους, όσο και στα θαλλασοδάνεια, συμμετέχουν και φταίνε πάντα και οι δύο μαλάκες που τα προκάλεσαν. Όχι μόνο ο ένας.


Τελοσπάντων, πάμε γι άλλα. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν άφηνε κανένα απολύτως περιθώριο στη Γερμανία να αναπτυχθεί και να αποπληρώσει τα δυσθεώρατα δάνειά της, τα οποία φυσικά δεν αποπληρώθηκαν ποτέ. Ο μεγάλος Κέυνς έγραψε λίγo χρόνια αργότερα ότι το ύψος των οφειλών που προορίζονταν ως αποζημείωση για τις καταστροφές του πολέμου ήταν μη βιώσιμο. Η Γερμανία θα χρειαζόταν γύρω στα 70 χρόνια για να τα αποπληρώσει. Επίσης ο Κέυνς έγραψε ότι η Συνθήκη ήταν καταστροφική όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά μαρκοπρόθεσμα και για τους συμμάχους καθώς δεν θα έπαιρναν ποτέ πίσω τα λεφτά τους.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ελλάδα. Το Μνημόνια δεν αφήνουν και δεν είχαν ποτέ σκοπό να αφήσουν οποιοδήποτε περιθώρειο σοβαρής ανάπτυξης στο εγγύς μέλλον, αλλά απλώς να στραγγαλίσουν την Ελλάδα και να παραδειγματίσουν τα υπόλοιπα γουρουνάκια. Αντίστοιχα λοιπόν με τη μεσοπολεμική Γερμανία, τα χρέη μας είναι μη εξυπηρετήσιμα.. Όποιος πιστεύει ότι τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρωθούν κάπου κάποτε, πραγματικά χαραμίζεται αν δε δουλεύει στον καλλιτεχνικό χώρο, κεφαλαιοποιώντας την αστείρευτη φαντασία του. Ούτε καν οι παλαβοί ευρωπαίοι δεν πίστευαν ότι αυτά θα αποπληρωθούν. Τα έδωσαν διότι το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους ήταν να συνεχίσουν να εξυπηρετούνται τα ηλίθια δάνεια που έδιναν οι τραπεζίτες τους. Στη συνέχεια οι τραπεζίτες τους κέρδισαν χρόνο προκειμένου να ξεφωρτοθούν ελληνικά ομόλογα, μέχρις ώτου πραγματοποιηθεί το PSI, όπου και κρατικοποιήθηκε το ιδιωτικό χρέος. Και ναι συγνώμη αν σας σοκάρω αλλά η Γαλλογερμανική ελίτ προτίμησε να μεταφέρει το ρίσκο της μης αποπληρωμής των ελληνικών δανείων από τους τραπεζίτες τους, στους ευρωπαίους φορολογούμενους. Το ξέρω, απίστευτο. 


Δεύτερον η Γερμανία του Μεσοπολέμου είχε διαλυμένη παραγωγική βάση λόγω του παγκοσμίου. Η Ελλάδα προφανώς δεν βίωσε πόλεμο με τη στενή έννοια της στρατιωτικής επέμβασης . Παρ όλα αυτά η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν μίνι εμπορικό πόλεμο ο οποίος ξεκίνησε το 1981 με την είσοδό της στην ΕΕ. Αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι τίποτα παραπάνω από τα αποτελέσματα αυτού του εμπορικού πολέμου καθώς και της δικής μας απύθμενης βλακείας και μυωπικού σχεδιασμού. Η καθολική απουσία παραγωγικής βάσης στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της ένταξης μας στην ΕΕ χωρίς πρώτα να έχουμε εξασφαλίσει ότι μπορούμε να παράγουμε και να εξάγουμε, δηλαδή να επωφεληθούμε από το ελεύθερο εμπόριο παράγωντας υπεραξία και όχι καταναλώνοντας. Φυσικά, η απουσία παραγωγικής βάσης ήταν και προιόν των απερίγραπτα ηλίθιων πολιτικών μας επιλογών στο κομμάτι της επένδυσης των ευρωπαικών κονδυλίων μετά την ένταξη. Αυτά θα το αναλύσουμε σε άλλες ενότητες. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι αντίστοιχα η Ελλάδα έχει διαλυμμένη παραγωγική βάση, το οποίο επωφελεί κυρίως το αλλοδαπό κεφάλαιο εντός της ευρώπης λόγω της έλλειψης ανταγωνισμού. 


Τρίτον οι Γερμανοί έχασαν ισχυρότατα παραγωγικά εργαλεία που θα τους βοηθούσαν προκειμένου να επανακάμψουν. Παραδείγματος χάριν, οι Γάλλοι κατέλαβαν ως αποζημείωση την Αλσατία Λωραίνη, δηλαδή το πιο ισχυρό βιομηχανικό κομμάτι της Γερμανίας. Το ελληνικό αντίστοιχο είναι προφανώς η επικείμενη αποκρατικοποίηση σε εξεφτελυστικές τιμές κρατικών επιχειρήσεων λόγω της εσωτερικής υποτίμισης. Εκτός κι αν πιστεύετε δηλαδή ότι μπορεί να ορθοποδήσει κάποιο κράτος χωρίς τις δικές του υποδομές...


Στη συνέχεια έχουμε την επιβολή μίας καταστροφικής εσωτερικής υποτίμησης, το οποίο θα οδηγήσει σε αποπληθωρισμό. Αυτό ο συνδυασμός, μαζί με όλα τα παραπάνω οδηγεί σε πολιτική πόλωση, οικονομική καταστροφή και τελικά σε δύσβατα κοινωνικά μονοπάτια. Είδαμε τις καταστροφικές συνέπειες της Γερμανικής αποπληθωριστικής πολιτικής μεταξύ1930 και 1932, που τελικά έφεραν τους ναζί στην εξουσία. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένουμε να εφαρμόζουμε τις ίδιες επικίνδυνες πολιτικές.


Όλα αυτά οδηγούν σε έναν αυξανόμενο εθνικισμό και μία πολιτική πόλωση ως αποτέλεσμα αυτής της προσβλητικής δανειακής. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών πυροδότησε το κλίμα σωβινισμού και εθνικισμού που ήδη υπόβοσκε στην Ευρώπη και στην ηττημένη από τον πόλεμο Γερμανία. Οι Γερμανοί ένιωθαν ότι η Συνθήκη αυτή τους εξεφτέλιζε και τους τιμωρούσε για τη διεξαγωγή του πολέμου. Η λαική ετυμηγορία ήταν ότι η κυβέρνηση της Βαιμάρης δεν εκπροσωπούσε τα οικονομικά συμφέροντα του λαού. Αντίστοιχα βλέπουμε ότι στην Ελλάδα οι πολίτες αντίστοιχα αισθάνονται ότι το κόμμα με τις παραδοσιακά περισσότερες κοινωνικές συμμαχίες στηνν Ελλάδα, δεν εκπροσωπεί πλέον τα οικονομικά τους συμφέροντα. Από την αρχή αυτής της κρίσης και της υπογραφής της πρώτης δανειακής, υπάρχουν ανοδικές τάσεις εθνικισμού, σωβινισμού, και ρατσισμού στην κοινωνία, ενώ γενικότερα έχουν ενεργοποιηθεί τα συντηριτικά αντανακλαστικά όπως ακριβώς και στη μεσοπολεμική γερμανία. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου καραγκιοζουπουργοί και στελέχοι -υποτίθεται- κεντρόων και κεντροδεξιών κομμάτων προτείνουν χωρίς πολλές περιτροπές τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ο προεκλογικός πόλεμος διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό στο μέτωπο του μεταναστευτικού (το οποιό προφανώς είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα). Η ρητορική που χρησιμοποιείται οδηγεί σταθερά στην περαιτέρω εκφασιστοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.


Τέλος οι θεσμοί της δημοκρατίας καταρρέουν και αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικό προιόν του μνημονίου. Απλώς το μνημόνιο έδωσε τη χαριστική βολή διότι άρχισαν να σπάνε οι παλιές κοινωνικές συμμαχίες που εξασφάλιζαν ένα υποτυπώδες κοινωνικό συμβόλαιο. Φυσικά οι θεσμοί είχαν υπονομευτεί πρώτα εκ των έσω από εκείνους που συμμετείχαν σε αυτούς. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι μία κοινωνία θα συνεχίσει να νομιμοποιεί αυτό το έκτρωμα αλλεπάληλων πολιτικών σκανδάλων, δημοσιογράφων που τρώνε με εκατό μασέλες, δικαστών που ζουν σε συντηρούν μία φούσκα επίπλαστης νομιμότητας και κάνουν τα στραβά μάτια στον καθημερινό βιασμό της δημοκρατίας, ή τέλος ότι η κοινωνία θα συνεχίσει να ανέχεται αυτό το αίσχος που παρανομεί και ασελγεί σε πολίτες έχοντας το θράσος να αυτοαποκαλείται αστυνομία. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μία αυτοκαταστροφική οικονομική πολιτική, οδήγησαν πολύ γρήγορα στη διάρρυξη του υποτυπώδους κοινωνικού συμβολαίου, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν χιλιάδες ψηφοφόροι στα πολιτικά άκρα και στη βία. Α ναι ξέχασα, είναι και αυτοί οι αγανακτισμένοι μωρέ που από ότι ακούω αποτέλεσαν κύρια αιτία (lol, lol) της άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. 


Άλλωστε τα τάγματα ξυλοδαρμών από ακροδεξιούς μαχαιροβγάλτες δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην Ευρώπη. Τα ίδια και χειρότερα έκανε και το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (nazi) στη Γερμανία ξεκινώντας από σφαγές κομμουνιστών, αλλά σταδιακά προχωρώντας (όσο αποκτούσε δυναμική και ανοχή) και σε επιθέσεις έναντι άλλων κοινωνικών και πολιτικών μειονοτήτων (πχ ομοφυλόφιλοι, Εβράιοι, Ρομά, ανάπηροι). Στην Ελλάδα ο "εχθρός"  σήμερα είναι οι μετανάστες, αλλά είμαι αρκετά βέβαιος ότι σε λίγο η Χρυσή Αυγή θα προσθέτει και άλλους στη λίστα των ανεπιθύμητων.


Αυτά είναι τα κυριότερα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, αλλά είμαι σίγουρος ότι αν το σκαλίσουμε θα βρούμε αρκετές ακόμα ομοιότητες. Το ζήτημα είναι ότι τελικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, οδήγησε σε κατάρρευση των θεσμών, πτώση της Δημοκρατίας της Βαιμάρης, εθνικισμό, άνοδο του ναζισμού και στη συνέχεια σε πόλεμο. Οι ομοιότητες είναι δυστυχώς πάρα πολλές για να τις αγνοήσουμε. Ζούμε ένα repeat του μεσοπολέμου, και δυστυχώς όσοι το φωνάζουν απομονώνονται ως γραφικοί. Αν αυτή η ηλίθια οικονομική πολιτική εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες της περιφέρειας, είναι θέμα χρόνου να δούμε πολλαπλασιασμό των φαινομένων πολιτικού εξτρεμισμού και ποιός ξέρει ίσως και νεοναζί στην Ισπανική και την Ιταλική Βουλή...

Το Ευρωπαικό πρότζεκτ είχε ως αρχικό στόχο (πέρα από τα εμπορικά ζητήματα) την σύγκλιση των λαών της Ευρώπης, την καλλιέργια μίας ευρωπαικής υπερεθνικής συνείδησης, και τελικά την αποφυγή ενός ακόμα αιματηρού πολέμου. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να παρακολουθεί κανείς ένα μάτσο ιδεοληπτικών ημιπαράφρονων να διαλύουν την Ευρώπη στο όνομα μίας οικονομικής ορθοδοξίας που έχει καταρρεύσει πανηγυρικά. Είναι λυπηρό να βλέπεις ότι τελικά η πολιτικές της Ένωσης ξυπνούν μνήμες του μεσοπολέμου, ενθαρρύνοντας τον πολιτικό εξτρεμισμό, το σωβινισμό και τον εθνικισμό.

Φυσικά δεν προτείνω ότι θα οδηγηθούμε σε πόλεμο, όπως το '40. Το ιστορικό πλαίσιο πιστεύω ότι είναι διαφορετικό. Παρά τις διακριτές ομοιότητες, όπως είναι η ανθρώπινη βλακεία, και η εφαρμογή οικονομικών πολιτικών που βασίζονται περισσότερο στην ηθικολογία και λιγότερο σε βιώσιμες λύσεις, πιστεύω πως υπάρχουν διακριτές διαφορές με την Ευρώπη του μεσοπολέμου. Ούτε διάχυτος εθνικισμός υπάρχει ακόμα στην Ευρώπη, ούτε Ευρωπαίοι που να είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα.

No comments:

Post a Comment